Coraz mniej jest miejsc, w których możemy odciąć się od cywilizacji, znaleźć ciszę i spokój, ciesząc się jednocześnie bliskością natury, której człowiek nie zdążył jeszcze zdominować. Niekoniecznie trzeba w takich poszukiwaniach wyprawiać się w wysokie góry czy egzotyczne odległe kierunki. Wystarczy pojechać do Nowicy w Beskidzie Niskim.

Do domu gospodarzy docieramy przed północą, przedzierając się samochodem przez las, w którym asfalt co chwila się urywa, a droga zdaje się prowadzić donikąd. Na jej końcu w prawie zupełnym mroku mała wioska, właściwie parę chałup na nią się składające. Jak to zwykle bywa, Maja budzi się, gdy tylko docieramy do naszego „pensjonatu”, jakby wyczuwała, że nie może przegapić nowych wrażeń. Zadziera głowę do góry i pełnym zachwytu głosem mówi: „Ooo, gwiazdki!” Jest co podziwiać – w ciemnościach nad nami miliony gwiazd.

W świetle dziennym odkrywamy kolejne cuda tego miejsca. Dzikie sady, opuszczone domostwa, niekończące się łąki, zielone wzgórza dominują krajobraz. Na jego tle raz po raz trafiamy na drewniane cerkwie czy też małe cmentarze z charakterystycznymi krzyżami, które rozsiane są jakby przypadkowo w górskim pejzażu.

Poznając tę część Beskidu Niskiego dowiadujemy się, że to namacalne ślady po zapomnianej kulturze Łemków – mniejszości, która dzisiaj jest jedną z niewielu oficjalnie uznanych w Polsce. Podczas wieczornych gawęd naszej gospodyni poznajemy tragiczne losy Łemków wypędzonych ze swych domostw po drugiej wojnie światowej w ramach akcji Wisła, niesłusznie ponoszących konsekwencje działań Ukraińskiej Armii Powstańczej.

Na powrót zdecydowała się gartska, większość wolała znaleźć inne miejsce do życia porzucając swoje chyże, które do dziś można znaleźć wzdłuż jedynej nowickiej drogi. W jednej z tych tradycyjnych drewnianych chałup mieszkają też gospodarze Nowicy 21, którzy pomimo miejskich korzeni, zdecydowali się zamieszkać poza zasięgiem telefonów komórkowych i szybkiego internetu, bez połączenia komunikacyjnego z jakąkolwiek większą sąsiednią miejscowością.

 

Wszystkie trudy zdaje się rekompensować jednak spokój tego miejsca i jego niezwykły urok. Z drewnianej werandy można się nim napawać bez umiaru.

Oprócz innych gości w domu, których widywaliśmy jedynie w porze wspólnych posiłków, naszymi kompanami (i towarzyszami zabaw Mai) była piątka psiaków i kot. W sąsiedztwie zaś nie brak owiec, kóz i krów. Smak świeżego mleka jest dzisiaj rarytasem, tym większą frajdę miała nasza trójka wybierając się po jego codzienną dostawę dwa domy dalej.

W Nowicy życie toczy się powoli i bez pośpiechu. Nieliczni mieszkańcy zdają się być wieki świetlne od znanego nam szybkiego rytmu życia. I zdają się mieć zawsze dla drugiego czas, tak jak sołtys otwierający w niedzielę specjalnie dla nas swój warsztat tradycyjnych drewnianych łyżek, jego żona wybiegająca w klapkach naprzeciw zwiedzającym cerkiew, pszczelarz czy nawet zajęty oporządzaniem zwierząt gospodarz.

---

 

Daj nam znać co sądzisz o tym artykule. Będziemy też wdzięczni za udostępnienie wpisu znajomym. Dzięki!

• Beskid Niski
• Góry
• Kwiatoń
• małopolskie
• Nowica
• Polska
• powiat gorlicki
• weekend